اخبار : چند نکته درباره درای‌ساکت یا حفره‌خشک

 | تاریخ ارسال: 1402/1/21 | 

دکتر مهدی جوان، متخصص پروتزهای دندانی

اصولاً یکی از اولین اتفاقاتی که بعد از خارج کردن دندان و جراحی های دهان، چه بافت نرم و چه بافت سخت می افتد، تشکیل لخته در ناحیه می باشد.
لخته علاوه بر وظیفه اولیه کواگولیشن، دارای وظایف دیگری نیز می‌باشد :
۱ – بوجود آوردن داربستی برای ترمیم بعدی
۲ – جلوگیری از تهاجم میکروارگانیسم ها

هر عاملی که در روند تشکیل لخته اختلال ایجاد کند میتواند باعث تعویق ترمیم شود.

در حقیقت درای ساکت را می‌توان از بین رفتن لخته تشکیل شده بعد از جراحی تعریف کرد.

عوامل متعددی در از بین رفتن لخته موجود در ناحیه ساکت موثرند، برخی از پر اهمیت ترین آنها :
۱ – جنسیت ، درصد ابتلا در خانم ها بیشتر است
۲ – محل دندان
هر چه دندان خلفی تر باشد ، ریسک بیشتر است
در فک پایین ریسک بیشتر از فک بالاست
۳ – سختی پروسه خارج کردن دندان
۴ – برخی تغییرات هورمونی یا مصرف برخی داروها
۵ – ترومای مکانیکال ناحیه ساکت بعد از خارج کردن دندان
۶ – ترکیبات آنزیم های بزاق و برخی از میکروارگانیسم
۷ – سابقه قبلی
۸ – ایدیوپاتیک

درصد احتمال وقوع درای ساکت در منابع مختلف متفاوت است . در دندانهای خلفی مندیبولار در بیماران مونث تا ۲۰ درصد گزارش شده است .

علائم و نشانه ها:
– درای ساکت دارای درد بسیار شدیدی است که به مسکن های معمول پاسخ خوبی نمی‌دهد و گاهی حالت ارجاعی به دندان‌های قدامی تر ، سر و صورت و چشم و گوش همان سمت و حتی گردن دارد.
– درد از روز دوم یا سوم بعد از کشیدن دندان آغاز میشود .
– در معاینه بالینی غشاء سفید فیبرینو لوکوسیتر در روی استخوانی که حاوی لخته نیست دیده می شود و ناحیه به تماس حساس است .
– نکته مهمی که در معاینه ناحیه جراحی دیده می‌شود عدم وجود هرگونه تورم، اریتم، تخلیه چرک یا موارد مشابه است.
– برخی بیماران از وجود طعم بد و فلزی در دهان شکایت دارند .

درمان درای ساکت را میتوان به دو قسمت تقسیم کرد :
۱ – درمان های سیستمیک ،
عمدتاً شامل استفاده از ضد دردهای قوی است . می‌توان از مسکن های دارای مخدر از قبیل استامینوفن کدئین و یا سایر مسکن های تزریقی همانند پیروکسیکام یا کتورولاک استفاده کرد. استفاده ترکیبی از این مسکن ها به همراه مسکن هایی مانند ایبوپروفن می‌تواند تاثیر بسزایی داشته باشد.

۲ – درمان موضعی ،
شامل پوشش ناحیه ساکت با ماده ای با ماندگاری در حد یک تا دو روز و اثرات تسکینی موضعی است. مهمترین ماده‌ای که دارای این خصوصیات است خمیر زینک اکساید اوژنول خالص میباشد .
استفاده از خمیر هایی مثل زونالین می تواند اثرات تحریکی روی ساکت داشته باشند .

امروزه معتقدند وارد آوردن ترومای مکانیکی و کورتاژ دیواره های ساکت منجر به از بین رفتن سد حفاظتی شده و در پروتکل درمانی قرار ندارد .
در مواردی که درد زیاد است ، انجام یک بی حسی موضعی برای شتشو با نرمال سالین جهت خارج کردن هرگونه دبری مواد غذایی از ناحیه و قرار دادن خمیر حاوی زینک اکساید اوژنول در محل توصیه می‌شود .

مسئله مهم انجام فالوآپ در قرار دادن پانسمان است به صورتی که این پانسمان باید ظرف مدت حداکثر ۴۸ ساعت از ناحیه حذف شده و در صورت نیاز از پانسمان جدیدی استفاده شود .

در مورد بیمارانی که به دلایل ذکر شده احتمال وقوع درای ساکت در آنها بالاست دو نکته قابل توجه است :
اول، دقت در توضیح کافی به بیمار در جهت اگاهی و آمادگی ذهنی .
دوم، برخی منابع استفاده از یک چهارم کپسول تتراسایکلین در محل ساکت در زمان خارج کردن دندان را در پیشگیری از آن موثر می‌دانند.


منبع: سایت دندانه

دفعات مشاهده: 371 بار   |   دفعات چاپ: 35 بار   |   دفعات ارسال به دیگران: 0 بار   |   0 نظر



CAPTCHA

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مرکز تحقیقات دندانپزشکی می باشد
دانشکده دندانپزشکی